1. sınıftayken öğretmenimiz bize okuduğu bir metni yazdırırdı. Bu bizim sınavımızdı. Bazen bir kelimede hata yapardım ve o hatayı silmem gerekirdi. Silip doğrusunu yazdığım süreçte öğretmenim sonraki cümlelere geçmiş olurdu ve ben de onu kaçırmış olurdum. Ne yapacağımı bilmeden öylece kalakalırdım. Hata yapmak ve silmek benim için zaman kaybetmek demekti. Zaman kaybetmekse herkesten geri kalmak demekti. Şimdi düşününce hatamın üzerini hızlıca çizip doğrusunu yanına yazabilseydim, devamlılığı kaybetmez ve ben de herkes gibi sınavımı bitirebilirdim. Bazılarımız hızlıdır bazılarımız yavaş, bazılarımız aklında tutabilir bazılarımız tutamaz. Bunda kötü bir şey yok. Fakat okul herkesi aynı olmaya zorladığından aslında kendini, kimliğini kaybediyorsun.

​Silgi objesinden ilham alarak okul dönemlerimi düşünüyorum. O dönemler ne kadar bana aitti? Ben daha var olmadan önce her şeye karar verilmişti. Beni, okulda olduğum süre boyunca, diğer öğrencilerden ayıran ve özel yapan bir şey yoktu. Hepimiz aynı mekânlar içerisinde aynı öğretmenlerden aynı dersleri aldık. Ben hiçbir zaman orada olmak istemedim. Yaşamı okullarda öğretilen derslerle anlamamız istendi.

Hiçbir zaman zihnen içinde olamadım. Yaşamın da okulda değil yaşayarak, yaşatarak öğretilebileceğini düşünüyorum. Herhalde bundandır ki kendimi en iyi hissedebildiğim zamanlar okul gezileri oluyordu. Müzik dersinde bir arkadaşımız sazıyla türkü söylüyor, resim dersinde arkadaşımın bambaşka bir dünyasıyla tanışıyordum. Bazen izlediğimiz bir film Tarih dersinden çok daha iyi bir anlatıcı oluyordu. Gerçek olan bir şeylere tutunma ihtiyacı hissediyordum. Okulda kendimi, varlığımı hissedemiyordum. Sanki silinen benmişim gibi. Hayatımın çocukluk ve gençlik dönemi puslu bir alan zihnimde. Bundan dolayı o dönemlerime ait birkaç fotoğrafı zihnimdeki gibi puslu bir imgeye dönüştürdüm. Kayıp olan bu dönemi bu şekilde ifade etme yoluna gittim.