Elif lise son sınıfta. Güzel Sanatlar okumak istiyor. Çizgi roman okumayı, sözsüz müzik dinlemeyi, resmin --özellikle portrenin—yanı sıra heykel gibi üç boyutlu işler yapmayı seviyor. Elif’in en büyük hayâli bir çizgi roman çıkarmak. Özellikle karakter tasarlamaktan heyecan duyuyor.

Elif, okul hayatında, içe dönük bir karakter olmasının avantajlarını ve –toplum tarafından dayatılan– dezavantajlarını deneyimlemiş. İlkokulda bir öğretmeninin sınav kağıtlarını okurken sıra onun kağıdına geldiğinde “Elif diye biri mi vardı?” deyişini hâlâ hatırlıyor “o kadar yokmuşum gibi” diye şaşarak. Ama aynı karakter özelliğinden dolayı sık sık yalnız kalmaya ihtiyaç duyduğunu ve bu anlarda elinin hep kağıda gittiğini anlatıyor. Resme ilgisini ve yeteneğini bu sayede keşfetmiş Elif!

Okulda alışılagelen yapılandırılmış süreçlerden farklı olarak, Silgi Atölyesinde kendinden beklenenin açık uçlu olması, istediğini yapabilecek olma fikri Elif’i biraz gerdi, bir süre ne yapacağını bilemedi, ama sonra açıldı. Şimdi dönüp baktığında “Bugüne kadar katıldığım neredeyse en güzel etkinlik” diyor. En çok da yeni arkadaşlar edinmek, belli bir konu etrafında kafa kafaya verip çalışmak hoşuna gitmiş.